Өмнөговь аймгийн Цогтцэций сумын багш нартаа

Итгэл дааж  амьдрах сайхаан! Хүн надад итгэж энэ ажлыг даалгасан шүү дээ, би итгэлийг нь алдахгүй  явах  юмсан гэж ухамсарлаж, хариуцлагатай амьдрах сайхаан!

Би хүн чанарын хувьд хаана яваа билээ,  би хүн шиг хүн байж амьдарч чадаж байна уу, би хүний итгэлийг дааж амьдарч чадаж байна уу гэж би  өөрөөсөө байнга асууж, эргэцүүлж бодож,  зөв амьдарч явахыг  хичээдэг  гэж манай арга зүйч Жавзаахай нэг удаа ярьж байж билээ.

 “Аав ээж, ах дүү нарынхаа, багшийнхаа, найз нөхдийнхөө итгэлийг алдаж болохгүй. Хүний итгэлийг алдах муухай” гэж бидний бага байхаас  эмээ өвөө, аав ээж, багш нар маань сургадаг байлаа.

Зарим хүмүүсийг бага байхаасаа ийм сургааль сонсож өссөн  болов уу  гэж бодох үе гарах юм.

Бусдад итгэж, өөрөө ч бусдын итгэлийг дааж амьдрахын сайхныг  та нар маань ухаарах нас нь болоогүй юм болов уу? Гэтэл Жавзаахай та нарын л үеийн 25-тай залуу бүсгүй шүү дээ!

Хариуцсан ажлынхаа чиглэлээр өгөгдсөн үүрэг даалгаврыг цаг хугацаанд нь биелүүлэхгүй, өнөө маргааш гэж хойш тавьж, шахаж шаардуулж, уурлуулж уцаарлуулж байж хийж байгаа нь бусдын итгэлийг хөсөрдүүлж болохгүй гэж шавь нартаа  сургадаг багшийн сургаальтай нийцэж байгаа болов уу?

Одоогийн багш нар сурагчдадаа “Багш нь чамд итгэж байна. Чи чадна. Чи хийж чадна. Чи сурч чадна. Бусдын итгэлийг алдаж болохгүй ” гэх мэтээр  зааж сургадаг л байлгүй.

Гэтэл сурагчдадаа захиж хэлдэг сургаалийг  бусдыг сурган хүмүүжүүлэх ажил гүйцэтгэдэг багш нар яагаад зөвхөн аман дээрээ л ярьдаг  юм болов оо! Уул нь сургааль үгийн үлгэрлэн манлайлагч нь баймаар юм шиг.  Ёстой л ам ажил хоёр алд дэлэм зөрнө гэдгийн үлгэр жишээ ч юм шиг.

Итгэж байсан хүн нь итгэлийг нь алдахаар эмзэглэж, сэтгэл санаагаар унаж, уйлж, гомдож, бухимдаж явсан  үе та нарт тохиолдож байсан байх! Эсвэл өөрийнх нь итгэлийг алдаж байсан хүн таарч байгаагүй болохоор итгэл алдсан хүндээ гомдох, зүрх шимшрэх тэр гунигтай, сэтгэл өвтгөсөн мэдрэмжийг үзээгүй байдаг юм болов уу.

Хүн бусдыг буруутгах дуртай байдаг мөртлөө өөрийнхөө хийж байгаа үйлдэл бусдын итгэлийг дааж байна уу, алдаж байна уу гэдгийг эргэцүүлж боддог болов уу?

“Миний хийж чадаж байгаа зүйлийг бусад хүн хийж чадахгүй гэж бүү бод. Харин бусдын хийж чадаж байгааг би яагаад хийж чадахгүй гэж өөртөө хэлж бай” гэсэн үгийг хэд хоногийн өмнө  уншиж, тэмдэглэлийн дэвтэртээ бичиж авч билээ.

Ямар нэгэн ажил хийхдээ  “Намайг сайн  болохоор л хийлгүүлж байгаа юм” гэж бодож  биеэ тоовол түүн шиг алдаа байхгүйг энэ онч үг ухааруулж байх шиг.

Харин энэ ажлыг надаар хийлгүүлж байгаа нь үүнийг хийж чадна гэж надад итгэсэн удирдлагын маань итгэл оршиж байна, энэ итгэлийг алдахгүй, хичээж ажиллах юм шүү гэсэн бодол тээж, чин сэтгэлээсээ ажиллах л дутаад байгаа юм шиг.......

Бид хамтран ажиллаад нэг жилийг ардаа орхижээ. Хүний амьдралд нэг жил гэдэг бага хугацаа ч гэсэн хамтран ажилласан энэ хугацаандаа баярлах, гомдох, урам хугарах гээд хамтдаа туулж өнгөрүүлсэн олон мартагдашгүй дурсамж бидэнд бий.

За, энэ ч дээ, итгэж болохгүй хүн, хариуцлагагүй хүн гэсэн тааруухан сэтгэгдлийг бие биедээ төрүүлээд  амьдралын олон салаа замаар мөр мөрөө хөөгөөд салаад явах болвол харамсалтай л байна.

Багш яагаад намайг ингэж хэлж байгаа юм бэ? Би яасан юм?  гэсэн бодлоо үргээж, яагаад өнөөдөр бидэнд зориулж ийм захидал бичих болов оо, би ямар алдаа гаргав аа, хамтран ажилласан 1 жилийн хугацаанд багшийнхаа, багийнхаа бусад гишүүдийн итгэлийг алдахгүй чин сэтгэлээсээ ажиллаж чадсан уу, цаг хугацаанд нь үүрэг даалгавраа биелүүлж чадаж байл уу, бусдынхаа уур уцаар, бухимдлыг төрүүлэх зүйл хийл үү,  бусдыгаа би гомдоож байл уу гэж өөрөөсөө нэг асуугаад, эргэцүүлээд үзээрэй.

Хүн юуны түрүүнд бусдыг буруутгадаг, өөрийгөө өмөөрдөг зантай болохоор “Яшиг л байна. Ганц хоёр удаагийн тохиолдол бол байгаа л байх. Тэглээ гээд яасан юм. Сүртэй ш дээ” гэж бодох л байх.

Цаг хугацаанд нь хийж гүйцэтгээгүй ажил, сэтгэлээсээ хийж гүйцэтгээгүй ажил, ор нэр төдий хийж байгаа ажил, уурлаж уцаарлаж, бухимдаж хийж байгаа ажил нь тухай бүрдээ өөрт нь итгэсэн хүнийхээ итгэлийг чимх чимхээр алдсаар байдагт л хамгийн гашуун үнэн орших байх.

Өөрийн чинь итгэлийг алдсан тохиолдолд чи яаж хандаж байсан, юу гэж бодож байсантай өнөөдрийн ажилдаа хандаж байгаа хандлагаа жишиж бодвол яагаад би ийм захидал бичих болсны учир тайлагдах байх!

“Сайн нэрийг хүсэвч олдохгүй. Муу нэрийг хусавч арилгахгүй”, “Хүн нэрээ тогос өдөө” гэсэн манай ардын зүйр үгийг бид бүгд мэддэг ч цаад утгыг нь эргэцүүлэн бодож, тунгааж, өөрийгөө үнэлж, цэгнэж явдаг болов уу?

Жавзаахайгийн хэлсэн үгийг өөртөө нэг хэлээд эргэцүүлж сайн бодоорой!

Итгэж, итгэл дааж амьдрах сайхаан!!!

Хайрлаж, хайрлуулж амьдрах сайхаан!!!

Амьдрал ХАЙР, ИТГЭЛ дээр тогтдог болохоор!!!